6724 5th Avenue, Brooklyn, N. Y. 11220 Τηλέφωνο (718) 745-3984
Οι Δαφνούσοι όπως και οι άλλοι Χιώτες μετά την απελευθέρωση τους από τους Τούρκους συνέχιζαν να αντιμετωπίζουν δυσκολίες επιβίωσης και δυσμενείς συνθήκες ζωής. Έτσι πίστεψαν ότι η μετανάστευση τους στο εξωτερικό, κυρίως στην Αμερική, θα μπορούσε να δώσει λύση σε πολλά από τα προβλήματά τους, ανοίγοντας νέους ορίζοντες και την ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή.
Παρ' όλα αυτά και στο εξωτερικό, η γλώσσα, η επικοινωνία και η εύρεση εργασίας ήταν από τα μεγαλύτερα προβλήματα, μαζί με όλα τα άλλα που αντιμετώπιζαν. Νέοι άνθρωποι οι πιο πολλοί ρίχτηκαν στη δουλειά για να κερδίσουν τα πρώτα δολάρια. Ξεχωριστή χαρά και ευχαρίστηση έπαιρναν αν κατάφερναν να επισκεφθούν κάποιο συγχωριανό για να πουν τα νέα τους και να μιλήσουν για το χωριό.
Δύσκολη η ζωή της ξενιτιάς. Πολλοί δεν μπόρεσαν να αντέξουν και γύρισαν πίσω. Οι περισσότεροι όμως με υπομονή και πείσμα τελικά επιβίωσαν στη δεύτερη πατρίδα τους και έγιναν καλοί Αμερικανοί πολίτες, χωρίς να στερηθούν τίποτα από την ελληνικότητα τους. Έτσι κύλαγε σιγά-σιγά ο καιρός, οι μέρες έγιναν εβδομάδες, μήνες, χρόνια πολλά και οι μετανάστες μας προσαρμόστηκαν στο νέο τρόπο ζωής.
Στις 16 Σεπτέμβρη 1967 μερικοί Δαφνούσοι συγκεντρώθηκαν στο υποδηματοποιείο του αείμνηστου Αριστοτέλη Μυρώνη και μετά από συζήτηση αποφάσισαν να ιδρύσουν ένα Δαφνούσικο Σύλλογο. Αυτό θα τους έδινε την ευκαιρία να ανταμώνουν και να συζητούν για τα διάφορα θέματα και προβλήματα που αφορούσαν τους ίδιους ή τους δικούς τους ανθρώπους στο χωριό. Προτίμησαν να δώσουν στο Σύλλογο το όνομα "Σύλλογος Δαφνουσίων Αμερικής", (Dafnonas Chios Society), αντί της άλλης πρότασης για το όνομα "Άγιος Παντελεήμων".
Στο πρώτο διοικητικό συμβούλιο συμμετείχαν:
Πρόεδρος: Αριστοτέλης Μυρώνης
Αντιπρόεδρος: Εμμανουήλ Καλλιαγκάς
Γραμματέας: Νικόλαος Σ. Σιδεράτος
Ταμίας: Γεώργιος Ρισκάκης
Στις 31 Μαΐου 1970 ο Σύλλογος απέκτησε καταστατικό. Στην πολύχρονη ζωή του αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες, τις οποίες όμως ξεπέρασε. Για πολλά χρόνια οι συνεδριάσεις γίνονταν σε υπόγεια πολυκατοικιών χωρίς καθίσματα, σε διάφορα σπίτια και αργότερα σε εστιατόρια και όπου αλλού μπορούσαν. Η αλληλογραφία επίσης ήταν ένα από τα μεγάλα τους προβλήματα.
Το αρχικό ποσό που υπήρχε στο ταμείο ήταν 230 δολάρια. Σήμερα είμαστε σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Το 1981 μετά από μεγάλη προσπάθεια και κόπο 14 χρόνων, ο Σύλλογος αγόρασε δικό του κτίριο στην διεύθυνση: 6730 5η Λεωφόρος Μπρούκλυνκι έτσι ο Σύλλογος αποκτά τη δική του στέγη, το δικό του Λάβαρο, τη δική του πινακίδα με την ονομασία του Συλλόγου στην πρόσοψη του κτιρίου, την οποία κοιτάζουν με περηφάνια όχι μόνο οι Δαφνούσοι Ελληνοαμερικάνοι αλλά και όλοι οι περαστικοί Έλληνες μετανάστες. Επισκευάσαμε ολόκληρο σχεδόν το κτίριο, για να εξυπηρετούνται σωστότερα τα μέλη του.
Στα χρόνια που μεσολάβησαν από την ίδρυση του Συλλόγου έως και σήμερα βοηθήσαμε οικονομικά και ηθικά πολλές φορές το χωριό, το νησί μας καθώς και την Ομογένεια.
Επίσης βοηθήσαμε επανειλλημένα την εκκλησία του χωριού μας. Συγκεκριμένα καλύψαμε το ήμισυ των εξόδων της ηλεκτρικής εγκατάστασης, βοηθήσαμε σε άλλες επισκευές της και του ρολογιού στο καμπαναριό καθώς και στην κατασκευή της αίθουσαςτελετών. Κατασκευάσαμε Ηρώο στην είσοδο του χωριού μας. Συνεισφέραμε στην ανέγερση της εκκλησίας της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος πάνω από το χωριό, στην κατασκευή της αίθουσας του Πολιτιστικού Συλλόγου, στο σχολικό λεωφορείο του Δήμου Καμποχώρων και στην επιδιόρθωση του νεκροταφείου. Ιδιαίτερη βοήθεια δόθηκε επίσης στην ποδοσφαιρική ομάδα του χωριού μας, τη "Δάφνη".
Όμως οι δωρεές μας δεν περιορίστηκαν μόνο στο χωριό, αλλά επεκτάθηκαν στη Χίο και στην Αμερική. Ενισχύσαμε την οφθαλμολογική και την καρδιολογική Κλινική του Νοσοκομείου Χίου. Στην Αμερική μεριμνήσαμε για τα μέλη μας, για άλλες Ελληνικές Κοινότητες, για την επέκταση σχολείου στην Κοίμηση της Θεοτόκου, στο Μπρούκλιν, για τραπεζικό λογαριασμό υποτροφιών και για τμήμα αιμοδοσίας. Σε πολλά άτομα με ειδικές ανάγκες η βοήθεια μας δόθηκε με όποιον τρόπο μπορούσαμε.
Στο έργο μας κατέχουν ξεχωριστή θέση οι πολιτιστικές και ψυχαγωγικές εκδηλώσεις. Η πρώτη χοροσπερίδα του Συλλόγου έγινε το Νοέμβριο του 1969 στην εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου, στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, με εισιτήριο πέντε δολάρια το άτομο. Η ίδια εκδήλωση συνεχίζεται κάθε χρόνο μέχρι σήμερα.
Είμαστε παρόντες σε ελληνικές παρελάσεις. Επίσης, τελούμε ετήσιο μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των απανταχού θανόντων Δαφνουσίων. Τηρούμε το έθιμο της κοπής της Βασιλόπιτας, της Αποκριάς και του Πασχαλινού γλεντιού. Κάθε χρόνο οργανώνουμε εκδρομές για τους Δαφνουσίους Αμερικάνους σε διάφορες περιοχές, την εποχή του καλοκαιριού για να γιορτάσουμε με τον τρόπο μας το πανηγύρι του Αγίου Παντελεήμονα, προστάτη του χωριού μας.
Κατά τη χρονική περίοδο 1984-86 διοργανώνεται το τμήμα της Νεολαίας του Συλλόγου, με υπεύθυνο το Βαγγέλη Ρουφάκη. Πρώτος πρόεδρος του συλλόγου μας εκλέγεται ο Στέλιος Δ. Σιδεράτος. Η νεολαία μας είναι το καμάρι και η ελπίδα του Συλλόγου για το μέλλον.
Ο Σύλλογος διατηρεί άριστη συνεργασία με όλους τους άλλους Δαφνούσικους Συλλόγουςκαι έγινε μέλος της Χιακής Ομοσπονδίας Νέας Υόρκης.
Οι Δαφνούσοι μετανάστες έχουν γράψει ιστορία ενός αιώνα στην Αμερική. Σήμερα χαίρουμε ιδιαίτερης εκτίμησης μεταξύ των ομογενών και θεωρούμαστε πολύ επιτυχημένοι, καλοί οικογενειάρχες και επιχειρηματίες για το οποίο είμαστε περήφανοι. Με την αρχή της νέας χιλιετίας ατενίζουμε με αισιοδοξία το μέλλον των παιδιών μας, των παιδιών της Χίου και όλων των Ελλήνων. Τους θέτουμε γερά θεμέλια, για να διατηρήσουν τη Γλώσσα και τη Θρησκεία μας, να μείνουν πιστοί στις ρίζες μας και να είναι περήφανοι για την καταγωγή μας.
Στόχος όλων μας είναι η πρόοδος, η ευημερία, η ανάδειξη του Ελληνικού Πολιτισμού, η ενδυνάμωση της Ορθόδοξης πίστης, το μέλλον της Ομογένειας και η μόρφωση, στην απέραντη χώρα που ζούμε, χωρίς ποτέ να ξεχνούμε το χωριό μας το ΔΑΦΝΩΝΑ.